Gedragen worden
Als kind had ze alle ruimte om op te groeien in en vanuit vertrouwen.
Er was liefde, warmte, een veilige plek en hulp als dat nodig was.
Ze durfde dan ook heel veel. Klom in de hoogste bomen en wedijverde met haar broer wie het verste uit de schommel kon springen.
Samen met hem ontdekte ze de wereld buiten het eigen erf, en samen met hem en haar zussen reisden ze de hele wereld over in een oude auto waar ze eigenlijk helemaal niet in mochten zijn.
Hun wereldje was klein en tegelijkertijd heel groot. Ze voelde zich ten alle tijden beschermd.
Ze groeide op, werd tiener, puber en ontdekte meer van het leven.
Zich af en toe afzettend tegen de regels zoals een puber dat hoort te doen. Iets met grenzen opzoeken en de eigen waarheid vinden. Autonoom worden.
En ondanks de strubbelingen die een puber kan hebben, was het leven goed.
Tot het dat niet meer was.
Moeder kreeg kanker. Opeens was er iets dat onrust bracht.
Iets waar rekening mee gehouden moest worden, en het leven was niet langer vanzelfsprekend. Er ontstond een kleine knak in haar stevige basisstengel.
Maar ze ging door, want dat is het leven wel. Het gaat hoe dan ook door.
Ook toen haar broer om het leven kwam, en nog steeds toen haar moeder overleed.
Het leven ging door, maar nu met met twee knakken erbij.
Er was nog steeds genoeg te ontdekken, te ervaren.
En naast pijn, gemis en verdriet was er toch ook het lachen, het verliefd worden, trouwen en kinderen krijgen.
Maar de vanzelfsprekendheid was weg.
Andere ervaringen volgden en steeds knakte de stengel iets meer.
Het vertrouwen werd aangetast, het transformeerde in wantrouwen.
Volop genieten van de mooie momenten was er niet meer, want er zou toch wel weer iets gebeuren wat haar ziel diep zou raken.
De bloem die in het begin levendige kleuren liet zien, straalde steeds iets minder.
Tot het moment waar een nieuwe knak haar stengel compleet deed doorbreken.
Over en uit.
Althans; zo voelde het.
In alle macht probeerde ze zelf de stukken weer bij elkaar te voegen, maar hoe doe je dat?
En eindelijk kwam het moment van overgave. 'Ik wil helen, maar ik weet niet hoe.' 'Ik kan niet meer.'
En in het donkerste donker, raakte ze de bodem.
En precies daar waar ze dacht dat ze nooit meer boven zou komen, voelde ze dat ze gedragen werd.
Langzaam omhoog, onderweg haar tranen latend, maar ook een sprankje licht ziend..
Langzaam ook weer iets anders voelend dan de rauwe pijn, het gemis, de angst.
Uiteindelijk kwam ze weer boven, kon ze het licht weer verdragen, durfde ze weer in het leven te stappen.
Wetend dat er altijd iets kan gebeuren, maar dat het leven er toch is om het te vieren.
Het gedragen voelen door dat 'iets' dat we niemand echt kunnen beschrijven, maar wat iets wegheeft van ouders die onbaatzuchtig voor hun kinderen zorgen; bracht een nieuwe beleving in haar Zijn.
Het haalde niet meteen alle angst weg, maar het bracht haar op weg. Nu in Verwondering, en dat is gebleven.
Liesbeth 2025