Rouwe  boosheid

Ja, ik weet het, het moet eigenlijk rauw zijn,  en ja, de boosheid die door rouw ontstaat is rauw.  Het wil alles vernietigen, het wil onderuithalen, het wil pijn doen,  want dat is waar jij ook zit, wat jij ook voelt. Pijn, zoals je dat nog nooit eerder hebt gevoeld.  Het haalt alles in jezelf onderuit,  en er is geen enkele manier om dit te verzachten.   Alles, maar dan ook alles lijkt zo niet de moeite waard, het maakt dat je uit wil halen naar iedereen, inclusief de mensen die het goed bedoelen, en vooral naar de mensen die zeuren om niets!   Een pijn zo groot dat het je hele hart openscheurt, terwijl het gevuld lijkt met prikkeldraad,   Allesoverweldigende pijn terwijl er wel van je verwacht wordt dat je 'gewoon' doorgaat.   Dat je doet wat je altijd deed, dat je liefdevol naar de anderen moet blijven, ook terwijl ze bezig blijven over futiliteiten.  

IK BEN IEMAND KWIJT - MIJN PIJN GAAT NOOIT MEER WEG!  BESEF JE DAT? MET JE ONNOZELE....... wat dan ook.... 

Been there... done that... heb het gevoeld.. 

En weet je dat ook dit juist over liefde gaat?    Een liefde zo groot dat het niet in je hart past.. maar waar het voorheen een gevoel van lichtheid kon brengen, brengt het nu zwaarte en het voelt alsof dit nooit meer voorbij gaat.. 

En toch kan dit helen.. 

Alleen vraagt het je om helemaal door deze pijn te gaan, om deze boosheid te voelen, de pijn, het verdriet, het missen.   

Het vraagt je om je tranen te laten gaan..

zodat er beetje bij beetje ruimte komt  en dat in die ruimte beetje bij beetje de liefde weer kan schijnen, 

waar je gaat voelen dat die liefde niet weggaat,   

Dat zelfs de dood dát niet kan laten verdwijnen..   

Liefde zit immers in alle herinneringen,

in alles wat er gedeeld werd,

in alles wat jou meegegeven is,

( en als ze er zijn)  in dat wat je doorgeeft aan jouw kinderen..

Het zit in JOU.    

Tijd heelt niet alle wonden, grote wonden brengen littekens als een reminder aan.. het missen blijft, op de raarste momenten komt het naar boven, ook als je weer kunt genieten van wat wel is.  

Wat tijd wel geeft, is een transformatie waarin rouw weer liefde wordt maar nu vanuit het weten dat niets dit bij je weg kan halen.  

En het litteken zal dan gevuld zijn met goud.. 

Liesbeth 2025